Toshiro Kanamori was docent in Japan. Zijn bijzondere lesmethoden en levensvisie oogstten over de hele wereld veel lof en bewondering. De kern van zijn overtuiging was dat kinderen zich het beste ontwikkelen in een veilige en geborgen omgeving. Daarom legde hij altijd de nadruk het creëren van openheid en verbondenheid. Inzicht in het leven en het bereiken van geluk zag hij als de belangrijkste doelstellingen van zijn lessen.
In 2012 had ik samen met Merlijn Wentzel, Rikje van Blijswijk en Paulien Stoffer meer dan 250 studenten en docenten van lerarenopleidingen en mensen uit de advies- en begeleidings- wereld uitgenodigd op het Montaigne Lyceum om in levende lijve kennis te maken met deze energieke en vrolijke man.
We keken eerst de documentaire ‘Children full of life’, die Meester Kanamori aan het werk laat zien. De dynamiek tussen Kanamori en zijn leerlingen, maar ook tussen de leerlingen onderling was werkelijk inspirerend om te zien.
Dan gaan we met hem in gesprek. Wat is voor u de meest ontroerende scene uit de film? Welke sleutelervaringen uit uw eigen biografie zijn bepalend voor uw onderwijs? Welke effect hebben uw openheid en verbondenheid op de leerlingen?
In al zijn antwoorden komt hij terug op relatie, nieuwgierigheid en het echte leven. En natuurlijk de kracht van kinderen. Dat is wat onderwijs in zich zou moeten hebben. Dat is waar ik ook mee bezig ben in leer-en ontwikkelsituaties: ik zoek naar een betekenisvolle context: daar waar je leert omdat het je raakt en omdat dat wat je leert ertoe doet.Na afloop boden we Meester Kanamori een paraplu van Panorama Mesdag aan. Bij het openen van de paraplu begon hij spontaan ‘Singing in the rain’ te zingen. Wij dansten en zongen vrolijk met hem mee.
In het artikel op de site van het NIVOZ 'als je gelooft in de kracht van kinderen is de vorm van onderwijs onbelangrijk' heeft Sarina Hoogendam de avond beschreven.
En tenslotte maakten Jeroen en Sophie een indruk van de avond.
